Krajowa Polityka Miejska 2030

Wyzwania i sposoby ich realizacji

Dzisiaj wracamy do bardzo ciekawego i wartościowego dokumentu opublikowanego przez Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej. Tydzień temu zostały omówione podstawowe ramy tego planu. Wskazaliśmy również podobieństwa z raportem opublikowanym przez Fundację Łódź: „Łódź miastem współtworzonym i współzarządzanym”.  Teraz skupiamy się na części merytorycznej dokumentu. Krajowa Polityka Miejska 2030 zakłada kluczowe wyzwania, które mają umożliwić należytą realizację planów projektu. Autorzy raportu zebrali wszystkie czynniki w jedenaście głównych działów. Każdy omawia główne problemy związane z daną tematyką oraz wskazuje najlepsze rozwiązania. Poniżej przedstawiamy propozycje rozwiązań, które przygotowali autorzy KPM 2030 dla wszystkich wyzwań.

Główne wyzwania dla miast

1. Dbałość o ład przestrzenny i estetyczny

• Zmiany w planowaniu przestrzennym.

– Uporządkowanie procedur decyzyjnych dotyczących warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

– Ułatwienie samorządom podejmowania racjonalnych decyzji przestrzennych, uwzględniających aktualne wyzwania.

– Przeciwdziałanie gentryfikacji przestrzeni miejskich.

• Integracja planowania społeczno-gospodarczego z planowaniem przestrzennym.

– Doprecyzowanie i formalne uregulowanie modelu struktury funkcjonalno-przestrzennej.

– Zwiększenie znaczenia bilansów terenów pod zabudowę przy planowaniu przestrzennym.

– Dostosowanie statystyki publicznej do potrzeb gmin w zakresie polityki przestrzennej.

• Wzmocnienie priorytetu dla wysokiej jakości przestrzeni publicznych.

– Precyzyjna definicja przestrzeni publicznej w dokumentach planistycznych.

– Wprowadzenie konkursów urbanistyczno-architektonicznych jako formy decydowania o projektach przestrzeni publicznej.

– Wspieranie projektów zgodnych z ideą Nowy Europejski Bauhaus.

• Wspomaganie efektywnego i funkcjonalnego włączania w struktury miasta istniejących obszarów zabudowy.

– Wykorzystanie narzędzi polityki mieszkaniowej do zagospodarowania pustostanów.

– Intensyfikacja inwestycji w infrastrukturę mieszkaniową, zwłaszcza na obszarach brownfield.

– Wprowadzenie własności warstwowej w celu lepszego zagospodarowania przestrzeni miejskiej.

• Wsparcie racjonalnego zagospodarowania przestrzeni z wykorzystaniem rozwiązań fiskalnych.

– Analiza możliwości zmiany planu miejscowego bez wypłacania odszkodowań dla właścicieli terenów.

– Rozważenie możliwości kształtowania podatków lokalnych zależnie od przeznaczenia i wykorzystania gruntów.

– Poprawa efektywności procesów planistycznych poprzez instrumenty fiskalne dostępne dla samorządów lokalnych.

• Wzmocnienie ochrony krajobrazu, walorów kulturowych i estetycznych.

– Wypracowanie narzędzi prawnych i polityki publicznej dla ochrony integralności dziedzictwa miejskiego.

– Przegląd skuteczności istniejących rozwiązań prawnych dotyczących ochrony krajobrazu miasta.

– Ustanowienie podstaw dla systemowej ochrony dóbr kultury współczesnej, kształtujących lokalną tożsamość.

2. Niwelowanie procesów chaotycznej suburbanizacji

• Rozwiązania na poziomie centralnym i lokalnym służące zrównoważonemu rozwojowi

– Potrzeba koordynacji polityki przestrzennej na obszarach funkcjonalnych

– Formalne upodmiotowienie miejskich obszarów funkcjonalnych

– Wprowadzenie modelu struktury funkcjonalno-przestrzennej

– Współpraca przy opracowywaniu wspólnej strategii rozwoju ponadlokalnego

– Aktywne angażowanie się samorządów w racjonalną gospodarkę gruntami

• Rozwiązania wspomagające niwelowanie negatywnych skutków suburbanizacji

– Tworzenie biur projektowych lub zespołów do prowadzenia prac kształtujących ład przestrzenny

– Wzmocnienie funkcji istniejących struktur planistycznych w urzędach marszałkowskich

– Ewentualne powołanie „związku planistycznego” na wzór niemiecki

– Propagowanie intensywnej współpracy między samorządami

– Program doskonalenia umiejętności i kompetencji kadr systemu planowania przestrzennego

– Powiązanie korzystania z funduszy z zasadami efektywnego planowania przestrzennego

– Stworzenie spójnego katalogu zasad rozwoju przestrzennego i gospodarowania przestrzenią

3. Wzmocnienie współpracy samorządowej w ramach miejskich obszarów funkcjonalnych.

• Promocja i upowszechnianie istniejących instrumentów współpracy ponadlokalnej oraz wzmacnianie jej struktur.

– Wykorzystanie istniejących norm prawnych do wzmacniania współpracy w MOF-ach

– Zwiększanie świadomości władz samorządowych

– Inicjowanie projektów pogłębiających współpracę i promocję narzędzi i instrumentów

– Wzmocnienie roli samorządu regionalnego we współpracy z MOF-ami

• Tworzenie rozwiązań dla obszarów metropolitalnych.

– Wprowadzenie rozwiązań systemowych dla obszarów wymagających ścisłej współpracy

– Rozszerzenie związków metropolitalnych na inne obszary

– Potrzeba spójnych i uniwersalnych rozwiązań ustawowych dla obszarów metropolitalnych

– Uregulowanie kwestii takich jak granice, zakres działań, organy zarządzające, finansowanie, i inne

• Rozwiązania legislacyjne dla miejskich obszarów funkcjonalnych poza-metropolitalnych.

– Systemowe ułatwienia konstruowane na gruncie legislacyjnym

– Projekty ustawy o zrównoważonym rozwoju miast

– Doprecyzowanie roli powiatu w opracowaniu strategii rozwoju ponadlokalnego

– Umocowanie samorządu powiatowego w procesie opracowywania strategii rozwoju ponadlokalnego

– Konieczność zmiany procedur opracowania strategii rozwoju ponadlokalnego

4. Niwelowanie negatywnych skutków zmian klimatu w miastach

• Wprowadzanie standardu ochrony i kształtowania zieleni w procesach inwestycyjnych

– Utworzenie podstawy prawnej umożliwiającej władzom publicznym wprowadzanie ograniczeń w inwestycjach ze względu na ochronę środowiska.

– Zmiany legislacyjne wymagające kwotowego szacowania strat w usługach ekosystemowych w projektach inwestycyjnych.

– Rekompensowanie strat poprzez tworzenie elementów błękitno-zielonej infrastruktury o wartości usług ekosystemowych nie niższej niż utrata wynikająca z wycinki.

• Upodmiotowienie prawne „błękitno-zielonej infrastruktury„

– Uwzględnienie „błękitno-zielonej infrastruktury” jako infrastruktury krytycznej w ustawie o zarządzaniu kryzysowym.

– Rozszerzenie definicji infrastruktury krytycznej na obszary błękitno-zielone, z uwzględnieniem roli w łagodzeniu negatywnych skutków zmian klimatu.

• Gospodarowanie zasobami wodnymi w układzie zlewniowym

– Wprowadzenie regulacji umożliwiających władzom lokalnym wprowadzanie ograniczeń w celu ochrony przed suszą.

– Zmiana systemów kanalizacji deszczowej na zrównoważone, uwzględniające rozproszoną retencję.

– Ułatwienie uzyskiwania zgód wodnoprawnych i usprawnienie procesu inwestycyjnego.

• Mechanizmy finansowe, legislacyjne i organizacyjne na rzecz zwiększenia naturalnej retencji

– Opłaty za usługi wodne za zmniejszenie retencji terenowej na obszarach inwestycji.

– Ulgi podatkowe dla podmiotów wprowadzających rozwiązania zwiększające retencję.

– Zmiana proporcji udziału we wpływach z opłat za zmniejszenie retencji na cele związane z małą retencją.

• Przeciwdziałanie powodziom miejskim oraz suszom i ich skutkom poprzez zmiany legislacyjne

– Wyeliminowanie wzrostu zagospodarowania na obszarach zagrożonych powodzią.

– Egzekwowanie prawa w stosunku do samorządów za niezgodne z przepisami działania.

– Uzupełnienie katalogu działań regulowanych przepisami krajowymi w celu zapewnienia mieszkańcom bezpieczeństwa wodnego.

• Wprowadzenie planu zarządzania błękitno-zieloną infrastrukturą miasta

– Utworzenie planu zarządzania błękitno-zieloną infrastrukturą jako narzędzia koordynacji i monitorowania przedsięwzięć.

– Plan zarządzania drzewostanem miejskim w ramach planu zarządzania błękitno-zieloną infrastrukturą.

– Wprowadzenie elastycznego narzędzia, uwzględniającego zróżnicowane możliwości miast w procesie zarządzania rozwojem.

5. Poprawa jakości środowiska przyrodniczego w miastach

• Zmiany legislacyjne zwiększające możliwość rozwoju błękitno-zielonej infrastruktury (BZI) na terenach intensywnie zagospodarowanych.

– Zmiany regulacji prawnych dotyczących warunków wprowadzania zieleni.

– Uelastycznienie przepisów w zakresie lokalizacji drzew przy drogach publicznych.

– Modyfikacje dotyczące przestrzeni publicznej.

– Rozszerzenie definicji terenów zieleni.

– Uwzględnienie różnych typów terenów zieleni.

• Ujednolicenie planowania z zakresu ochrony powietrza w miastach:

– Konieczność przeglądu i dofinansowania administracji.

– Ujednolicenie dokumentów planistycznych.

– Konieczność dostosowania planów samorządowych do celów PEP2040.

– Jednoznaczne określenie kompetencji gmin w zakresie planów zagospodarowania.

– Usunięcie barier prawnych dla wprowadzania zakazów dotyczących ogrzewania.

• Intensyfikacja działań w zakresie inwentaryzacji, monitoringu i kontroli jakości powietrza w miastach.

– Wzmocnienie kontroli decyzji środowiskowych.

– Wsparcie organizacyjne i finansowe dla służb miejskich.

– Wzmocnienie standardów kontroli.

– Wsparcie dla służb przeprowadzających kontrole zgodności deklaracji dotyczących źródeł ciepła.

• Niwelowanie głównych źródeł niskiej emisji w transporcie oraz ograniczenie hałasu.

– Rozbudowa transportu publicznego i poprawa warunków dla pieszych i rowerzystów.

– Ograniczenie ruchu samochodowego w kluczowych obszarach.

– Wsparcie dla pojazdów o napędzie alternatywnym.

– Dofinansowanie zakupu samochodów elektrycznych w różnych sektorach gospodarki.

– Stopniowe wprowadzanie stref czystego transportu.

– Redukcja hałasu i eliminacja aut spalinowych w centrach miast.

• Zmniejszenie energochłonności budynków mieszkalnych.

– Poprawa izolacyjności cieplnej i wymiana źródeł ciepła.

– Wsparcie finansowe z programów Czyste Powietrze i Stop Smog.

– Dostosowanie programów do budynków zabytkowych.

– Eliminacja wyrobów zawierających azbest.

6. Zapewnienie zrównoważonego i zintegrowanego systemu mobilności miejskiej w miejskich obszarach funkcjonalnych.

• Działania w zakresie zniesienia istniejących barier prawnych utrudniających integrację systemu transportu publicznego.

– Przegląd ulg transportowych w środkach transportu.

– Prawne umożliwienie tworzenia związków gminno-powiatowo-wojewódzkich.

– Współpraca miasta-rdzenia z gminami sąsiednimi.

– Analiza dofinansowania tramwaju regionalnego.

– Prawne zdefiniowanie transportu współdzielonego.

• Działania wynikające z rozwoju technologicznego i organizacyjnego transportu publicznego.

– Analiza tramwaju dwusystemowego.

– Optymalizacja planowania rozwoju miast.

– Zastosowanie Planów Zrównoważonej Mobilności Miejskiej (SUMP).

– Zwiększenie liczby węzłów przesiadkowych.

• Działania w zakresie informacyjnym i związane z digitalizacją usług mobilnościowych.

– Wzmocnienie zarządzania transportem i informacjami dla podróżnych.

– Standaryzacja wymiany danych między systemami transportowymi.

– Dofinansowanie tramwaju regionalnego.

– Pozyskiwanie danych dotyczących transportu z operatorów sieci telekomunikacyjnej.

• Działań organizacyjnych na rzecz wspierania najlepszej praktyki.

– Harmonizacja narzędzi finansowego wsparcia transportu publicznego.

– Promocja planów zrównoważonej mobilności miejskiej.

– Wspieranie bezpiecznych przestrzeni publicznych.

– Wprowadzenie uniwersyteckich centrów wiedzy.

• Działania na rzecz wzrostu ruchu pieszego i rowerowego.

– Zmiany w przepisach dotyczących sygnalizacji świetlnej i oznakowania tras rowerowych.

– Umożliwienie wsparcia finansowego dla infrastruktury pieszej i rowerowej.

– Elastyczne przepisy dotyczące przejść dla pieszych.

– Wsparcie finansowe dla samorządów inwestujących w infrastrukturę pieszą i rowerową.

• Działania na rzecz wsparcia dla aktywnych form mikromobilności.

– Promocja najlepszych praktyk w korzystaniu z urządzeń mikromobilności.

– Monitorowanie przepisów dotyczących hulajnóg elektrycznych i innych urządzeń mikromobilności.

• Działania na rzecz ograniczania uciążliwości środowiskowej transportu drogowego.

– Ograniczenie ruchu samochodów w miastach.

– Promocja stref czystego transportu.

– Finansowanie pojazdów niskoemisyjnych.

– Dofinansowanie elektrycznych rowerów cargo.

• Działania na rzecz ograniczania ruchu samochodowego w miastach.

– Analiza zasad parkowania w miastach.

– Zrównoważenie transportu towarów.

– Nacisk na budowę obwodnic i rozwój sieci TEN-T.

– Ustalanie miejsc postojowych na podstawie współczynnika konwergencji.

7. Poprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym

• Zmiany w przepisach prawnych dotyczące ruchu drogowego.

– Wprowadzenie parkowania na chodnikach tylko w wyznaczonych miejscach.

– Uelastycznienie przepisów dotyczących środków uspokojenia ruchu, takich jak „poduszki berlińskie” i wyniesione skrzyżowania.

– Ewaluacja projektów pod kątem zmian przepisów, zwłaszcza dotyczących warunków technicznych dróg i wysokości mandatów.

• Narzędzia wsparcia inwestycyjnego dla samorządów.

– Kryterium zastosowania rozwiązań zgodnych z wzorcami ministra do oceny wniosków do funduszy rządowych.

– Ustanowienie specjalnej puli funduszy na rozbudowę infrastruktury pieszej i rowerowej, ze wskazaniem priorytetowych obszarów.

• Działania w zakresie edukacji.

– Rozbudowa bazy wiedzy o wzorcach ministerialnych i przykładach najlepszej praktyki.

– Kampanie edukacyjne koncentrujące się na kluczowych aspektach bezpieczeństwa drogowego.

– Realizacja programu Wizji Zero81 poprzez ustalenie celów, zaangażowanie społeczności lokalnych i stworzenie platformy do monitorowania.

• Działania w ramach programu Wizji Zero.

– Przygotowanie podręcznika dla miast wdrażających program.

– Stworzenie funduszu celowego dla miast realizujących zadania zgodnie z planem.

– Dostarczenie narzędzi i wytycznych dla samorządów.

– Stworzenie platformy komunikacyjnej z mieszkańcami.

– Utworzenie lokalnego Obserwatorium Mobilności do monitorowania programu.

– Zintegrowany system zbierania danych o zagrożeniach w ruchu drogowym, uwzględniający wskaźniki efektywności działań.

8. Poprawa dostępności mieszkaniowej

• Zwiększenie tempa rozwoju mieszkalnictwa społecznego.

– Kontynuacja wsparcia budownictwa komunalnego i społecznego budownictwa czynszowego.

– Wprowadzenie rozwiązań dla efektywności energetycznej z różnych źródeł finansowania.

– Wprowadzenie nowego instrumentu wsparcia gospodarstw domowych partycypujących w kosztach budowy.

• Intensyfikacja procesów odnowy substancji mieszkaniowej.

– Wspieranie prac termomodernizacyjnych i remontowych w istniejących zasobach mieszkaniowych.

– Wprowadzenie premii OZE na budynkach mieszkalnych.

– Ułatwienia dla inwestycji w odnowę zasobów komunalnych.

• Regulacja i wsparcie mieszkalnictwa wspomaganego.

– Ustawowe zagwarantowanie wsparcia dla gmin w tworzeniu zasobu mieszkań wspomaganych.

– Popularyzacja Społecznych Agencji Najmu i ich wsparcie finansowe.

– Ustanowienie katalogu usług i mechanizmów finansowych wspierających remontowanie pustostanów.

• Współpraca gmin i sektora prywatnego na rzecz zwiększania dostępności mieszkań.

– Kontynuacja programu Lokal za grunt i wprowadzenie standardów inwestorskich dla mieszkań.

– Przeciwdziałanie gettoizacji poprzez wprowadzenie prowizji społecznych dla inwestorów.

– Współpraca gmin z kooperatywami mieszkaniowymi.

• Zintegrowane programowanie rozwoju mieszkalnictwa.

– Wprowadzenie Polityki Mieszkaniowej Miasta dla miast powyżej 20 tys. ludności.

– Diagnoza rynku mieszkalnego i zainteresowanie nowymi narzędziami realizacji.

– Wykorzystanie polityki mieszkaniowej do przeciwdziałania niekorzystnym trendom, zwłaszcza w sytuacji kryzysu uchodźczego.

9. Poprawa zdolności inwestycyjnych miast.

• Zwiększenie odporności dochodowej Jednostek Samorządu Terytorialnego.

– Poprawa stabilności finansowej JST.

– Zmiany systemowe w dochodach JST.

– Zwiększenie samodzielności finansowej JST.

– Aktywizacja JST do działań zwiększających dochody.

– Gwarancja stałych dochodów dla samorządów.

– Nowelizacja ustawy o dochodach JST.

– Nowe zasady ustalania kwot udziałów JST w PIT i CIT.

– Mechanizm zabezpieczający dochody JST.

• Promocja Partnerstwa Publiczno-Prywatnego w inwestycjach miast.

– Świadome podejmowanie zobowiązań finansowych przez JST.

– Preferencyjna pożyczka na koszty przygotowania projektu PPP.

– Pakietowanie projektów dla ograniczenia kosztów.

– Działania edukacyjne dla skarbników i pracowników JST.

– Stworzenie miejskiej spółki koordynującej prace instytucji rynku pracy.

• Rozwój lokalnych rynków pracy i ekosystemy innowacji.

– Jakość lokalnej polityki prorozwojowej.

– Dedykowane programy rozwoju kapitału ludzkiego.

– Centra edukacji nieformalnej, co-workingi, itp.

– Networking z uczelniami i biznesem.

– Współpraca samorządu, uczelni i biznesu.

– Linia pożyczki preferencyjnej dla projektów PPP.

– Inicjatywy pakietowania projektów PPP.

– Promowanie innowacyjności społecznej.

– Wspieranie lokalnych innowatorów i otwarcie administracji na rozwiązania społeczne.

• Wzmocnienie współpracy na rzecz zintegrowanych polityk rozwoju.

– Koordynacyjna rola organu wykonawczego JST.

– Przeciwdziałanie silosowości wewnątrz JST.

– Wprowadzenie obowiązku koordynacji projektowania planów i programów strategicznych.

– Zachęty systemowe do współpracy pomiędzy JST.

– Zmiany w ustawie o dochodach JST.

– Zachęty do trwałej współpracy pomiędzy JST.

10. Zwiększenie wykorzystania potencjału społecznego

• Zwiększenie dostępności usług publicznych.

– Budowa systemu wsparcia dla rodzin z małymi dziećmi.

– Zwiększenie dostępności opieki nad dziećmi do lat 3.

– Finansowanie z funduszy europejskich tworzenia miejsc opieki.

– Dofinansowanie istniejących miejsc opieki.

– Zwiększenie potencjału jednostek samorządu do zakładania miejsc opieki.

– Pilotaż nowych form opieki dziennej dla seniorów i osób potrzebujących wsparcia.

• Wzmocnienie systemu edukacji.

– Rozwój kwalifikacji i kompetencji uczniów szkół techniczno-zawodowych.

– Współpraca z pracodawcami w zakresie programów rozwoju kompetencji.

– Wsparcie Akademickich Biur Karier i programów stażowych.

– Kształcenie doktorantów oparte na współpracy z przedsiębiorcami.

– Optymalizacja wydatków na edukację w obszarach zdegradowanych.

– Zapewnienie psychologów w każdej placówce oświatowej, szczególnie w szkołach podstawowych.

• Wsparcie rozwoju ekonomii społecznej.

– Ustawa o ekonomii społecznej i inwestycje powiązane.

– Usługi wsparcia dla podmiotów ekonomii społecznej z Europejskiego Funduszu Społecznego Plus.

– Preferencyjne wsparcie zwrotne dla podmiotów ekonomii społecznej.

– Szkolenia dla osób 50+ w zakresie ekonomii społecznej.

– Działania wspierające inwestycje w produkty dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami i seniorów.

• Polityka migracyjna i uchodźcza w miastach.

– Narzędzia ułatwiające przyjęcie migrantów w miastach.

– Centra informacyjno-konsultacyjne dla cudzoziemców.

– Wsparcie kariery i przedsiębiorczości cudzoziemców.

– Dostosowanie stron internetowych do potrzeb migrantów.

– Integracja migrantów z Ukrainy, szczególnie osób doświadczonych traumą wojenną.

– Włączenie dzieci migrantów w system edukacji.

– Wsparcie samorządów i społeczności lokalnych w rozwiązaniu problemów uchodźczych.

11. Przyspieszenie tempa transformacji cyfrowej miast

• Poprawa poziomu cyfryzacji samorządów.

– Tworzenie warunków do prowadzenia cyfryzacji samorządów.

– Zapewnienie stabilności, klarowności i uproszczenia przepisów prawnych.

– Zastąpienie analogowych procesów kompleksowymi, zautomatyzowanymi rozwiązaniami.

– Regulacje prawne ułatwiające wymianę, integrację i wykorzystywanie danych.

– Tworzenie rekomendacji, standardów i wytycznych dotyczących cyfryzacji.

– Wspólne rozwiązania cyfrowe dla grup samorządów, np. platformy e-usług, hurtownie danych.

– Forum współpracy rząd – samorząd na poziomie eksperckim.

– Rozbudowa interfejsów programistycznych API i integracja systemów teleinformatycznych.

• Budowa kompetencji i świadomości w zakresie cyfryzacji.

– Edukacja pracowników urzędów z korzyści wynikających z cyfryzacji.

– Wzmacnianie kompetencji cyfrowych pracowników.

– Współpraca między samorządami i administracją rządową.

– Podnoszenie kompetencji cyfrowych mieszkańców, przedsiębiorców i innych użytkowników.

– Tworzenie warunków do współpracy między samorządami.

– Włączanie mieszkańców w projektowanie i testowanie rozwiązań cyfrowych.

• Uporządkowanie, przetwarzanie i otwieranie danych publicznych.

– Otwieranie danych publicznych dla zwiększenia udziału obywateli.

– Poprawa jakości zbieranych i udostępnianych danych publicznych.

– Przygotowanie danych w sposób przyjazny dla użytkownika.

– Wykorzystanie otwartych danych do tworzenia nowych produktów i usług.

– Dostępność danych zgodnie z zasadą otwartości i poprzez API.

– Wykorzystanie danych w analizie problemów społecznych i planowaniu strategicznym.

• Rozwój miast w otoczeniu nasycenia rozwiązaniami cyfrowymi.

– Wykorzystanie rozwiązań cyfrowych w procesach zarządczych.

– Partycypacja społeczna wspierana przez narzędzia internetowe.

– Wykorzystanie systemów geoinformacyjnych do partycypacji społecznej.

– Integracja baz danych.

• Rozwój ekosystemu cyfrowych usług publicznych.

– Wypracowanie wspólnego podejścia do udostępniania usług publicznych.

– Ustanowienie Systemu Monitorowania Usług Publicznych.

– Integracja rządowych i regionalnych platform cyfrowych.

– Ujednolicenie prezentacji administracji publicznej na portalu gov.pl.

– Dostosowanie przepisów prawa dotyczących sztucznej inteligencji i Internetu.

Podsumowanie

Raport pokazuje kluczowe wyzwania dla rozwoju polskich miast. Autorzy bardzo szczegółowo omówili poszczególne aspekty i przedstawili szeroki wachlarz rozwiązań. Plan implementacji Krajowej Polityki Miejskiej 2030 ma na celu skuteczne przeciwdziałanie wyzwaniom zidentyfikowanym w ramach tej polityki. Kluczowym aspektem jest efektywne wprowadzanie rozwiązań przedstawionych w planie, obejmujące nie tylko sprawną implementację, lecz także ciągłe monitorowanie i ocenę procesu. Działania uwzględniają różnorodny charakter poszczególnych rozwiązań, wymagając przy tym konsultacji, edukacji oraz dostosowywania do specyfiki wyzwań. Korzyści z planu obejmują poprawę organizacji, komunikacji, efektywne inwestowanie środków publicznych oraz kreowanie proaktywnych postaw administracji rządowej. Autorzy liczą, że plan przyczyni się do praktycznej realizacji Krajowej Polityki Miejskiej 2030, a co za tym idzie poprawy komunikacji, identyfikacji zasobów oraz budowy zaufania społecznego.

Źródło: https://www.gov.pl/web/fundusze-regiony/polityka-miejska